Peitho posts

 Eerder ging het in deze blogposts al over pogingen om mensen te beïnvloeden door middel van grote campagnes, bijvoorbeeld om meer producten of diensten te kopen, of om mensen te overtuigen gezond gedrag te vertonen (of ongezond gedrag achterwege te laten). Ook op kleinere schaal komen we in het dagelijks leven veel overtuigingspogingen tegen, maar daar zit vaak een minder uitgebreid team achter, minder denkwerk en vooral ook minder geld. Veel van die overtuigingspogingen krijgen de vorm van briefjes in allerlei soorten en maten: zelfgeschreven of getypt, wel of niet gelamineerd, soms heel zakelijk, soms met vrolijke plaatjes en humor en soms juist met een strenge of verwijtende toon. Het zal duidelijk zijn dat niet al die briefjes even effectief zijn in het bereiken van hun doelen, of in ieder geval toch niet bij de hele doelgroep. In deze blogs zullen we af en toe dergelijke briefjes en hun stijl bekijken. Dit keer letten we daarbij vooral op de beleefdheidstheorie van Brown en Lev

Onlangs heb ik geschreven over de nep-casus van de arme inwoner van Sophistopolis die het verbod op marteling van vrije personen aanvocht, omdat hij graag wilde worden gemarteld – alsof de Romeinen een verhoor onder marteling de normaalste zaak van de wereld vonden. Helaas was dat inderdaad het geval. Er werden wel wat restricties gesteld, maar eerder uit praktische dan uit humane overwegingen. Zo was bewijs dat door marteling verkregen was, niet toelaatbaar als er geen aanvullend bewijs was, en was het niet toegestaan om een pijnlijk verhoor toe te passen op getuigen die vijandig stonden tegenover een beklaagde. Het onderscheid in behandeling tussen vrije personen en slaafgemaakten is voor ons uiteraard niet legitiem; bovendien werd daar in de loop der tijd aan getornd, zodat er volop kon worden gemarteld bij aanklachten wegens o.a. hoogverraad en vergiftiging.                                                                                     Pieter Burman, Leiden 1720 Alle bekende

Iedereen wordt regelmatig  genudged : je krijgt een duwtje ( nudge ) in de richting van waar de ander je wil hebben. Het gaat dan niet om letterlijke duwtjes, maar om het makkelijker of leuker maken van het gedrag dat gepromoot wordt. Bekende voorbeelden zijn snoep op een lastiger te bereiken plek leggen (onderste plank) dan fruit (op grijphoogte) in kantines om gezond eetgedrag te promoten en een afbeelding van bijvoorbeeld een sticker van een vlieg in een urinoir plaatsen in de hoop dat er dan zorgvuldiger gemikt gaat worden. Niet alle nudging-technieken zijn even effectief, maar sommige nudging-technieken lijken inderdaad een duwtje in de juiste richting te geven.                                                                   Aim at the fly : Thomas Quine ;  flickr Als je online eten bestelt is het niet ongebruikelijk dat er een knop op de bestelpagina zit waarmee je kunt aangeven hoeveel fooi je wil toevoegen aan het eigenlijke bestelbedrag. Dat maakt het makkelijker om fooi t

Op 21 februari 2024 werd bekend dat Julian Assange* een laatste poging doet om uit handen te blijven van de Amerikaanse justitie. Ze willen hem berechten voor het lekken van geheime documenten. Bij het Britse Hooggerechtshof vecht de oprichter van WikiLeaks deze week het besluit aan dat hij niet in beroep mag tegen zijn uitlevering aan de Verenigde Staten.   Bij dit bericht werd in verschillende nieuwsmedia een foto uit 2019 geplaatst – een nauwelijks herkenbare, bleke, baardige Assange, die naast zijn gezicht een handgebaar maakt, terloops bijna, van twee ietwat gekromde, omhooggestoken vingers. Maakt hij het V-teken? Dat is maar de vraag. Volgens Wikipedia is ‘het V-teken een handgebaar waarbij men de wijsvinger en middelvinger tegelijk opsteekt in een V-vorm, terwijl de andere vingers worden gebogen. Het teken kan op meerdere manieren worden gebruikt, in zowel positieve als negatieve zin.’ Dankzij het feit dat Winston Churchill dit gebaar maakte, met de palm naar buiten, a