Peitho posts

KLIK HIER voor meer uitleg over Sophisopolis. Het is verboden vrije personen te folteren. Een arme man en een rijke waren vijanden. De arme had een zoon. Op een nacht keerde de arme terug naar huis, samen met zijn zoon. De jongeman werd vermoord. De arme beweert dat hij door de rijke is gedood en biedt aan zich te laten folteren. De rijke maakt bezwaar met een beroep op de wet. Dit is een typisch voorbeeld van een thema van een controversia , een opdracht voor een fictieve – Sophistopolitaanse – redevoering in het juridische genre. Zo’n thema, ook wel argumentum genoemd, begint altijd met een titel die leest als een krantenkop die de situatie perfect samenvat. Na de titel volgen vaak een of meerdere wetten die op de casus van toepassing zijn. Soms zijn dat wetten die in de echte wereld van kracht waren, zoals in het voorbeeld hierboven. Maar het kon ook om een verzonnen wet gaan, of een wet die uit het oude Griekenland afkomstig was. In feite maakte de authenticiteit van de Sophi

Natuurlijk, het is gezonder om de trap te nemen in plaats van de lift. Maar ja, als je veel verdiepingen omhoog moet, kan dat nog best even duren en kan het ook best vermoeiend zijn; de lift is dan snel gekozen. Omdat mensen dus niet altijd de gezondste keuze maken (en met een wat meer sceptische blik zou je kunnen zeggen: omdat mensen dus niet altijd de voordeligste keuze qua energieverbruik maken) en de lift nemen in plaats van de trap, wordt traplopen op veel plekken gepromoot. Zowel werkgevers als organisaties als bijvoorbeeld het diabetesfonds (dat een aantal jaar de nationale traploopweek organiseerde) proberen mensen aan te sporen om de trap te nemen. Niet al die pogingen zullen voor alle ontvangers even goed werken. Wachtend op de lift zag ik bijvoorbeeld deze tekst en afbeelding.  De bedoeling daarvan is natuurlijk dat je als lezer denkt dat de trap misschien wel sneller is, omdat er geen wachttijd is, terwijl dat bij de lift wel vaak het geval is. De afbeelding bij de tekst m

In de Amerikaanse verkiezingscampagnes van dit jaar wordt van alles dat van zichzelf niet politiek is, politiek gemaakt, door alle partijen. Er is bijvoorbeeld al veel gezegd en geschreven over de complottheorie dat de Superbowl gemanipuleerd is.* Hoewel natuurlijk de vraag is hoeveel mensen dat echt geloven, is het duidelijk dat Trump zich online wel veel bezig blijft houden met Taylor Swift en Travis Kelce (die bij een deel van Trumps aanhang sowieso al verdacht is, omdat hij het coronovaccin van Pfizer promoot). Vlak voor de Superbowl, afgelopen zondag, postte Trump op zijn eigen social media-platform Truth Social dat hij veel meer voor Taylor Swift heeft gedaan dan Biden ooit zou doen en dat het dus niet loyaal zou zijn als ze Biden zou steunen in plaats van hem. Trump houdt er dus rekening mee dat Swift Biden publiekelijk zou steunen en probeert dat neer te zetten als iets immoreels. Bovendien probeert hij aan zijn eigen ethos te werken door zichzelf te presenteren als iemand die

Sinds 24 januari jongstleden is Raisa Blommestijn niet langer presentator bij de omroep Ongehoord Nederland. Blommestijn nam stante pede ontslag en liet met een daverende tweet de deur achter zich in het slot vallen. Die tweet bekijken we even van dichtbij, want er gebeuren een paar fascinerende dingen in. Het begint allemaal met het gesteld krijgen van een ultimatum – een laatste eis, waarvan de afwijzing leidt tot de uitvoering van een dreigement. Dat, zo stelt Blommestijn, is wat Karskens haar voorhield: dit of de gladiolen. Zo’n ‘ultimatum’ is wat in de literatuur een extreme case formulation (ECF) wordt genoemd, er is namelijk niets meer voorbij deze term (cf. Norrick, 2004). Karskens zelf zal hoogstwaarschijnlijk in termen van ‘keuze’ gedacht hebben te spreken: ‘Of je matigt je toon op X, of je stopt met presenteren.’ Blommestijn ziet dat anders. Dat ultimatum staat gelijk aan een ‘aanbod’, zegt ze. Ze zet er aanhalingstekens omheen, welbekende ironiemarkeerders. Ze bedoelt dus